علیرضا افتخاری مهیاری (زاده ۱۰ فروردین ۱۳۳۷، اصفهان) از خوانندگان موسیقی سنتی ایرانی است.[۱] افتخاری پس از سالها فعالیت در موسیقی سنتی ایرانی فعالیت خود را در زمینه موسیقی تلفیقی (میان سنتی و پاپ) نیز شروع نمود و تاکنون خوانندگی بیش از 60 آلبوم موسیقی را بر عهده داشته است. وی در سال ۱۳۸۹ موفق به اخذ نشان چهره های ماندگار شد.
زندگی
علیرضا افتخاری در سال 1337 در اصفهان بدنیا آمد. در کودکی نزد استاد طباطبایی نوازنده ویولن تعلیم دید. از ۱۲ سالگی نزد استاد تاج اصفهانی به یادگیری ردیفهای آوازی پرداخت. پس از مدتی نیز همزمان به بهره گیری از محضر استاد جلیل شهناز و استاد حسن کسایی در زمینه ردیف های موسیقی سنتی مشغول شد. در سال ۱۳۵۷ در آزمون باربد و در محضر اساتیدی چون علی اکبر خان شهنازی، داریوش صفوت، علی تجویدی و ... موفق به کسب رتبه نخست گشت. از سال ۱۳۶۰ پس از درگذشت تاج اصفهانی نزد استاد دادبه به ادامه تعلیم موسیقی پرداخت. در سال ۱۳۶۲ اولین آلبوم خود را به توصیه استاد فرامرز پایور با نام «آتش دل» و به یاد استاد فقیدش تاج اصفهانی منتشر کرد. پس از آن آثار او از صدا و سیمای ایران به صورت مرتب پخش شده و کنسرت‌های مختلفی[۱] در کشورهایی چون ژاپن، آلمان، کانادا و انگلستان برگزار نمود. وی در طول سه دهه فعالیت حرفهای خود، تا کنون موفق به انتشار بیش از ۶۰ آلبوم موسیقی در سبکهای سنتی، ارکسترال و تلفیقی با همکاری اساتیدی چون پرویز مشکاتیان، حسین علیزاده، علی تجویدی، عباس خوشدل، محمد علی کیانی نژاد، جلال ذوالفنون، هابیل علی اف، فریدون شهبازیان، کامبیز روشن روان و ... شده‌است. از آلبوم‌های معروف او می‌توان به مقام صبر، راز و نیاز، سروسیمین، شور عشق، نیلوفرانه، یاد استاد، سرمستان، مستانه، امان از جدایی، قلندروار و صیاد اشاره نمود
افتخارات
- شاگرد مرحوم استاد تاج اصفهانی در بیش از ۱۱ سال مداوم (از سن ۱۲ سالگی تا زمان فوت آن مرحوم)
- شاگرد مرحوم استاد حسن کسایی و استاد جلیل شهناز در زمینه ردیفهای موسیقی
- کسب مقام اول آزمون باربد (در سال ۱۳۵۷)
- خواننده پرفروش ترین و پر مخاطب ترین آلبوم تاریخ موسیقی ایران (نیلوفرانه)[۲]
- دریافت نشان رسمی چهره‌های ماندگار (در سال ۱۳۸۹)
-
حاشیه‌ها
در ۱۶ مرداد ۱۳۸۹ در مراسم بزرگداشت روز خبرنگار افتخاری با در آغوش گرفتن محمود احمدی‌نژاد به او گفت: «آقای رییس‌جمهور دوستت دارم.»[۳] این حرکت موجب اعتراض‌هایی نسبت به او شد و انتقادهایی را برانگیخت.[۴][۵]
چند روز بعد او در مصاحبه‌ای از کار خود دفاع نمود و گفت: «وقتی شخصی مثل رییس جمهور یا هر کس دیگری مقابلم بایستد و احترام کند، من می‌بوسم‌اش. من خاک پای همه‌ام. مثلا من چه می‌خواهم. چه نیازی دارم آخر؟ هر کس جای من بود همین کار را می‌کرد.»[۶]
اما این اتفاق در اردیبهشت 1392 برای عزت الله انتظامی گونه ای دیگر رقم خورد. وی در 21 اردیبهشت در ساختمان وزارت کشور به همراه اسفندیار رحیم مشایی و محمود احمدی نژاد مقابل خبرنگاران قرار گرفت تا همه گمان اینکه انتظامی از کاندیداتوری مشایی حمایت کرده ببرند. ولی پس از چند روز با بیانیه ی انتظامی، مبنی بر اینکه آقای مشایی قول مجوز موسسه فرهنگی را به او داده، چندتن از طرف آقای مشایی به دنبال وی به بهانه گرفتن مجوز آمده و او را بدون اطلاع از موضوع به وزارت کشور برده و طوری برنامه ریزی شده بود که ورود او به ستاد انتخاباتی وزارت کشور(بدون آگاهی از ورود به ستاد انتخاباتی) همزمان شود با ورود آقای مشایی و احمدی نژاد، و خبرنگاران و عکاسان شروع به عکس گرفتن از آنها کند.[۷]
پس از این ماجرا فرزند آقای افتخاری نامه ای به عزت الله انتظامی با این مضمون نوشت: که حرفهای گلایه‌آمیز شما، حرفهای پدرم است. و استفاده سیاسی از چهره های هنری گلایه کرد.[۸]
-
آثار
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: